Кез келген адамның көкейінде я ойында жүрген, мәселенің тереңіне бата алмай, «әттеген-ай» дейтұғын сәттердің болатыны рас. Оған мысал ретінде бірнеше дүниені атап айтуға болады.
Қазіргі уақытта қоғамда белең алып тұрған өзекті мәселелерді айтатын болсақ, айтып қана қоймай, тереңіне үңіліп қарасақ, жан-жағымыздың барлығында түйіні шешілмей тұрған даулы мәселені, өзекті жағдайды, оқиғаны көреміз. Бірақ бұның да өзіндік астары мен тамыры тереңде жатқан мағынасы бар екенін саралай білуіміз керек. Ол үшін, ең бастысы, дұрыс әрі жалпыға бірдей түсінікті түрде түйінді шеше алуымыз қажет.
Мені толғандыратын мәселе – тіліміздің тазалығы. Шұбарланып бара жатқан ана тілімізді қалай болғанда да, осы бір кеселден алып шығып, кең ауқымда ұрпақтар арасында насихатталуына баса назар аударуымыз қажет. «Тәрбие басы – тал бесік» демекші, жаңадан туған балаға орыстардың «Синий тракторын» емес, бесік жырымыз бен ертегімізді санасына сіңіру дұрыс деп санаймын. Қазақи тәрбиеде ананың аялы алақаны мен мейіріміне қанып өскен баланың кеудесінде Отанға, туғанына деген адалдығы мен махаббаты лаулап тұрады.
Тіл – тұтас ұлттың айнасы. Тілі мен байтақ жері бар ұрпақ еркін, тәуелсіз өседі. Өкініштісі, біз батыстың мәдениетіне еліктейміз деп рухани байлығымыздан алыстап барамыз.
«Өзге тілдің бәрін біл, өз тіліңді құрметте», – деп Қадыр Мырза Әли айтқандай, туған тілге деген құрмет биік дәрежеде болуы керек. Адам тән азығымен қатар, жан азығын да тойдыруы, қанағаттандыруы қажет. Жан азығы – білімде, кітапта. «Қазақ» деген ұлттың айнасы екенін әрбір адам сезіну арқылы тілі мен салт-дәстүріне тереңдей түссе, жан азығының қажеттілігін қанағаттандырады. Рухани байи түседі. Өзінің ататегін, тарихын тану арқылы тамыры тереңде жатқан тұлға екенін сезінеді.
Ұлбосын НАМАЗБАЙ,
журналистика факультетінің
2-курс студенті
Басқа жаңалықтар
